Regularny odpoczynek dzienny kierowcy odbierany w częściach

Przepisy dotyczące odpoczynku kierowców, zawarte w Rozporządzeniu 561/2006, szczegółowo określają, jak powinien być organizowany czas pracy i odpoczynku. Wśród tych regulacji znajdują się przepisy dotyczące regularnego odpoczynku dziennego, który może być odbierany przez kierowców w częściach. W artykule omówimy, co to jest regularny odpoczynek dzienny, jakie są zasady jego odbierania w częściach, oraz jak prawidłowo zastosować te przepisy w praktyce. Dowiesz się także, dlaczego prawidłowe zarządzanie odpoczynkiem jest tak ważne oraz jakie są potencjalne konsekwencje naruszeń w tym zakresie.

Odpoczynek kierowcy

Odpoczynek między kolejnymi dniami pracy należy się każdemu pracownikowi, bez względu na zajmowane stanowisko. Jest to czas, który może zostać wykorzystany w dowolny sposób, bez ingerencji pracodawcy. W zależności od branży, zmianie może ulegać przepisowy wymiar przysługującego czasu wolnego. U kierowców wykorzystujących w pracy tachograf, rozróżniamy w tym względzie dwa rodzaje odpoczynków dziennych – regularny i skrócony. Co ciekawe jeden z nich może zostać odebrany przez kierowcę w częściach.

Regularny odpoczynek dzienny

Odpoczynkiem regularnym u kierowcy nazywa się okres swobodnej dyspozycji czasem, który trwa minimum 11 kolejnych godzin. Zgodnie z przepisami Rozporządzenia 561/2006, taki odpoczynek musi zostać odebrany w każdym 24 godzinnym okresie po upływie poprzedniego dziennego okresu odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku. To znaczy, że, od momentu przyjścia do pracy, kierowca ma 24 godziny na to, aby wykonać całą przewidzianą pracę oraz pełny odpoczynek.

Dla przykładu, kierowca przychodzący do pracy na godzinę 6:00, musi rozpocząć swój odpoczynek najpóźniej o godzinie 19:00. Tylko w taki sposób zmieści 11 godzin odpoczynku w ciągu 24 godzinnego okresu.  

Schemat podziału regularnego odpoczynku dziennego

Odpoczynek regularny może zostać odebrany przez kierowcę w dwóch częściach. Korzystając z tego prawa, pierwsza część odpoczynku musi potrwać minimum 3 godziny, zaś druga- minimum 9 godzin. Daje to oczywiście łącznie 12 godzin a nie 11, jednak jest to celowy zabieg ustawodawcy.

Pierwsza część takiego odpoczynku (min. 3 godziny) powinna zostać odebrana w trakcie zmiany kierowcy, np. po dojechaniu do wyznaczonego adresu rozładunku gdzie okazuje się, że kierowca musi trochę poczekać na kontynuowanie pracy. Ważne, aby w trakcie takiego przestoju była możliwość bezpiecznego zaparkowania pojazdu i skorzystania z miejsca gwarantującego wypoczynek (np. łóżko w kabinie stojącego pojazdu, pomieszczenie socjalne w firmie). Takiego odpoczynku nie można oczywiście w żaden sposób przerywać, chyba, że w sytuacjach awaryjnych lub na wyraźne polecenie odpowiednich służb. W sytuacji, w której kierowca postoi 2 godziny, podejmie pracę a następnie ponownie będzie miał wolną 1 godzinę, taki przestój nie zostanie potraktowany jak część odpoczynku regularnego.

Przepisy nie precyzują po jakim czasie od rozpoczęcia jazdy w danym dniu, kierowca może rozpocząć 3 godzinną część odpoczynku – uzależnione jest to od tego, co wydarzy się w trakcie pracy.

Kierowca na koniec dnia odbywa 9-godzinny odpoczynek. Standardowo, taki odpoczynek byłby potraktowany jak skrócony, jednak dzięki wykorzystaniu wcześniej 3 godzin przestoju, całość jest traktowana jak odpoczynek regularny.

Taki system odbioru odpoczynku może być stosowany przez kierowcę zawsze, gdy jego praca polega na prowadzeniu pojazdu, do którego ma zastosowanie Rozporządzenie 561/2006. Nie ma tutaj zastosowania limit 3 dziennych odpoczynków skróconych, ponieważ kierowca wykonuje odpoczynki regularne.

Biorąc pod uwagę informacje zamieszczone powyżej, taki odpoczynek w załodze pojedynczej mógłby wyglądać następująco: